Pantofelki, kapciuszki, buciki, laczki, kapcie, trzewiki, kamasze, papucie, papecie, kamasze, … uf! Czyż poczciwy dr Freud nie nauczał, że stopy są organem erogennym i symbolem seksualnym?
Już w antycznych Chinach stopy kobiet były gloryfikowane. Kobiety nosiły wyjątkowo małe buciki.
Małe buciki były symbolem chińskiego systemu feudalnego. Były tworzone dla kobiet, których stopy uprzednio owijane ściśle w bandaże poddawano torturom i cierpieniom. Dziewczynka od najmłodszych lat miała krępowane stopki, co powodowało ich zniekształcenie.
Proces ten stosowany był wśród bogatej warstwy społecznej będąc oznaką uznania społecznego, kryterium piękna i sposobem zwiększania pożądania seksualnego mężczyzn. Gwarantował również bogate małżeństwo.
Kobieta pozostawała w domu, zdana wyłącznie na swego małżonka, poruszała się chwiejnym krokiem poszukując równowagi jak zraniony ptaszek.
Bandażowanie stóp było stosowane w Chinach ponad 1000 lat. Jego pochodzenie datuje się jeszcze pod koniec dynastii Tang. Zwyczaj ten był początkowo rozpowszechniony w zamożnych rodzinach. Później spopularyzował się w innych klasach społecznych, prawie we wszystkich narodowościach oprócz mandżurskiej, mongolskiej i społeczności Hakka. Uzus ten praktykowany w niektórych częściach Chin przetrwał do XX wieku, dopiero po 1911 roku został zakazany, lecz nadal uprawiany. Była to barbarzyńska tradycja, która przechowała się przez tyle wieków.
Z obuwiem związane są pewne kanony etyki w codziennym życiu w Chinach.
Już w dynastii Zhou (1100-256 r p.n.e.) przed wejściem do domu zdejmowało się buty. Na uroczystościach również nie wolno było mieć obuwia. Ministrowie na audiencji cesarskiej byli też bez butów i na dodatek ich stopy były gołe.
Właściwie to dobra metoda zdejmowania butów wchodząc do domu, która raczej dawniej była we wszystkich domach stosowana. Wraz z latami jakoś o niej niektórzy zapomnieli.
Wszelako gołe stopy były fundamentalnym zakazem kulturowym zarezerwowanym wyłącznie na ceremonie kultu.
Na wyjątkowe okazje, panie uczestniczące w ważnych uroczystościach zakładały czerwone pantofelki z ozdobnymi haftami w kwiaty i ptaki. Za dynastii Han (206r p.n.e.-220r n.e.) panny młode nosiły drewniane sandały z namalowanymi kwiecistymi motywami, przewiązane pięcioma kolorowymi tasiemkami z jedwabiu.
Kobiety mandżurskie z dynastii Qing o reputacji wysokich i szczupłych nosiły buciki na obcasach z czerwonego lub niebieskiego atłasu.
Na niebieskim buciku panny młodej był wyhaftowany czerwony podwójny znak szczęścia:
Jedynie tylko cesarz mógł mieć buty w kolorze ciemno-żółtym, bogaci zaś w złocisto-żółtym. A zwykli mężczyźni w niebieskim, czarnym lub brązowym. Kobiety nosiły jedwabne haftowane buciki w żywych barwach. Na podeszwie mogły być wyhaftowane kwiaty lotosu.
„Buty długowieczności” były przeznaczone dla zmarłych, aby w życiu pozagrobowym również jego stopy nie były nagie. Wyhaftowana drabina była symbolem nadziei w trwałość życia pozagrobowego. W dynastii Qing wszystkie buty cesarza po jego śmierci były spalane. Dla przykładu cesarz Guang Xu miał ich aż 104 par.
W feudalnych Chinach status mieszkańców był oceniany wg. noszonych butów.
W antycznym świecie naród nosił buty z plecionej słomy lub z grubych kawałków tkanin w kolorze niebieskim, zielonym, białym, w odróżnieniu od szlachty, która gustowała w skórzanym i jedwabnym obuwiu. Kupcy chcąc być natychmiast rozpoznanymi przez klientów uważali, że powinni zakładać jeden but biały a drugi czarny.
Zmiany w sposobie noszenia butów odzwierciedlają ścisły związek z naturalnymi i geograficznymi warunkami Chin. Ukazują jednocześnie kulturowe, gospodarcze i społeczne zmiany społeczeństwa chińskiego, a także osobiste upodobania przywódców i zwykłych śmiertelników w różnych okresach.
Znakomite połączenie kultury obuwniczej ze sztuką haftu, mocno zakorzeniło się w kreacjach artystycznych narodu chińskiego. Motywy haftowane są zaczerpnięte z legend, z życia codziennego, z przyrody. Wspaniale się wpisują w akcenty przyrody wtykając kwiaty, zioła, ptaki i zwierzęta oraz ukazują bohaterów teatralnych sztuk. Ich atrakcją jest delikatność wyglądu i wyjątkowy komfort w chodzeniu. Haftowane buciki to idealne połączenie mody i tradycji, unikalny produkt zapewniający sukces.
Te haftowane pantofelki dodają elegancji kobiecie. W moich oczach nie jest to kobieta konserwatywna. W Chinach przeszło 20 grup etnicznych paraduje w haftowanych bucikach, które obok tradycyjnych strojów są dla nich charakterystyczne. Te kolorowe buciki stanowią dzisiaj skarby kulturalne narodu chińskiego.