W okolicach gościnnego miasta Quanzhou leżącego w południowych Chinach, w prowincji Fujian, skryło się manichejskie sanktuarium oddalone około 20 km od centrum miasta.
W Quanzhou na dworcu trzeba wsiąść w autobus, którego trasa wiedzie do Ānhǎi (安海). Kierowcę trzeba będzie poprosić, aby się zatrzymał na skrzyżowaniu przy Cao’an (草庵). Potem iść jeszcze około 2 km i w końcu dociera się do sanktuarium położono na wzgórzu Huabiao.
Pierwotnie świątynia była skromną słomianą chatą wybudowaną za panowania pierwszego cesarza dynastii południowych Song – Gaozong. W XIV wieku za rządów dynastii Yuan, została zastąpiona kamiennym budynkiem, bogato udekorowanym.
Sanktuarium na wzgórzu Huabiao zostało odnowione w 1922 roku, stając się aneksem buddyjskiej świątyni, w której „nauczyciele z dawnych Indii i Chin” byli czczeni. Później kompleks popadł w ruinę. Od 1923 roku chiński badacz Chen Yuan oraz francuski podróżnik, sinolog i orientalista Paul Pelliot zaczęli interesować się świątynią prowadząc w niej poszukiwania… W 1961 roku świątynia została wpisana na listę ochrony zabytków kultury prowincji Fujian, a w 1996 roku została dodana do krajowego wykazu zabytków historycznych i kulturowych Chin.
Manicheizm przybył do Chin podczas dynastii Tang. Od początku religia ta była ściśle związana z sogdiańskimi kupcami, a później z Ujgurami żyjącymi w państwie Tang. Religia zadomowiła się przeważnie w północnej i środkowej części Chin, ulegając w IX wieku schyłkowi podczas silnej kampanii skierowanej przeciwko jej reprezentantom. Doprowadziło to do wielkich prześladowań i w końcu do wygnania księży manichejskich.
Po upadku dynastii Tang w X wieku, manicheizm praktykowany głównie przez Chińczyków, dotarł do prowincji Fujian. Jego przybycie było związane z kaznodziejem manichejańskim, który schronił się w Fujian uciekając przed prześladowaniami w północnych Chinach. Podróżował on po prowincji gdzie ostatecznie zmarł i został pochowany w Quanzhou. Miasto to stało się jednym z chińskich ośrodków manicheizmu podczas dynastii Song.
Manicheizm w Chinach zakłada pewne chińskie cechy. Łączy zarówno buddyzm jak i taoizm. Nic więc dziwnego, że ta wzniesiona świątynia manichejska przypomina buddyjską i taoistyczną przynależność.
Manicheizm w Chinach stopniowo zamarł podczas panowania dynastii Ming i praktycznie został zapomniany przez końcem jej panowania. Obecnie manicheizm jest bardzo rzadko występującą religią, która narodziła się w Persji w III wieku i przywędrowała do Chin w VII wieku. Manicheizm jest synkretyzmem takich elementów jak buddyzm, chrześcijaństwo i zaratusztrianizm.
Najbardziej niezwykłą relikwią w tej stojącej samotnie wśród zieleni świątyni jest posąg założyciela manicheizmu Mani, powszechnie znanego w tradycji chińskiej jako „Buddy Światła.” Posąg został przekazany do świątyni w 1339 roku przez lokalnego wyznawcę. Pochodzi on z dawnej świątyni manichejskiej w północnych Chinach.
W środku świątyni nie wolno robić zdjęć… Zdjęcie, które przedstawiamy zostało zrobione z zewnątrz. Widoczny jest główny ołtarz z posągiem „Buddy Światła” ukrytego za szklaną ochroną płytą. Jego wzrok skierowany jest na wiernych. Złożone ofiary przypominają niezmiennie wszystkie inne typowe miejsca kultu Buddy w Chinach. Na ołtarzu znajdują się owoce, kwiaty, zapalone lampki oliwne i kadziedełka. Przed ołtarzem ustawiono również drewnianą skrzynię na ofiary pieniężne:
Na poniższym zdjęciu z bliska widać wspaniały posąg „Buddy Światła”:
Chociaż może wyglądać jako statua jakiegokolwiek innego Buddy to przypadkowy obserwator, zauważy szereg cech odróżniających go od typowego wcielenia Buddy.
Zamiast być ogolonym z kręconymi włosami lub z wypukłym kokiem na głowie, podobnie jak większość innych posągów Buddy, „Budda Światła” ma proste włosy sięgające do ramion i małą bródkę. Rysy twarzy proroka nieco różnią się od tradycyjnego chińskiego posągu Buddy. Jego obydwie ręce spoczywają na brzuchy. Płaskorzeźba jest wykonana w kamieniu o różnych kolorach, co nadaje całości lekkość.
Napis pod płaskorzeźbą zachęca wiernych do „czystości, światła, mocy i mądrości” – są to cztery atrybuty „Buddy Światła” – głównej postaci w panteonie manicheizmu. Napis ten został zniszczony podczas Rewolucji Kulturalnej, dopiero kilka lat temu powrócił ponownie na piedestał.
Tutejsze okolice są malownicze. Obok świątyni wyryty w granicie chiński znak 心 (xīn – serce) przemawia głęboko do przybyszów i zaprasza w dalszą mistyczna drogę:
Miejsce jest odwiedzane nie tylko przez wiernych ale i przez amatorów malarstwa w plenerze.
