Kalendarz chiński używany w Chinach od II wieku p.n.e. jest kalendarzem księżycowo-słonecznym. Dzieli on rok na 12 miesięcy po 29 i 30 dni. Co pewien czas – 7 razy w ciągu 19-letniego cyklu – dodaje się 13 miesiąc.
Od 1912 roku Chiny przyjęły kalendarz gregoriański. Jednak do dzisiaj starożytny chiński kalendarz jest wykorzystywany zwłaszcza dla rolnictwa, astrologii i tradycyjnych lub religijnych świąt , takich jak chiński Nowy Rok lub Święto Księżyca.
Ten tradycyjny rolniczy kalendarz zwany Nónglì (农历), dzieli rok na 24 okresów Jiéqì, (节气) . W/g niniejszego kalendarza dzień 7 sierpnia zwie się Lìqiū (立秋) i jest początkiem jesieni. Okres ten będzie trwać do 22 sierpnia.
Położenie słońca wzdłuż ekliptyki jest od dawna przedmiotem zainteresowania rolników. Stanowi ono podstawę kalendarza rolniczego, który dzieli rok na 12 miesięcy słonecznych, a każdy z nich na 2 okresy. Kalendarz rolniczy nie bierze pod uwagę ruchów Księżyca. Życie mieszkańców wsi jest rytmicznie regulowane tradycyjnymi świętami, którego daty są wyznaczane w/g tego kalendarza.
Od 7 sierpnia dni stają się coraz chłodniejsze, drzewa zaczynają gubić swe liście. Na polach pojawiają się złote kolory zbóż. Wczesna i chłodna bryza pojawia się raz po raz. Wiatr zachodni zwie się „chłodnym wietrzykiem smutku”.
Nadchodzi „złota jesień”
