Nü shu(女书) – cóż to takiego? Dokładnie tłumacząc nazwa oznacza „kobiece pismo”. Jest to metoda pisania wyłącznie stosowana przez kobiety z prowincji Hunan w dystrykcie Jiangyong. Pismo to praktycznie wymarło wraz z jego ostatnią przedstawicielką Yang Hua Yi, zmarłą 20 stycznia 2004 roku w wieku ponad 90 lat.
Yang Hua Yi urodziła się w dystrykcie skąd pochodzi nü shu. Od najmłodszych lat uczyła się czytać i pisać w tym języku.
Przed swym ślubem zbliżyła się do grupy kobiet zwanych „Siedem zaprzysiężonych sióstr”, będących biegłymi w tej dziedzinie, które wymieniały korespondencję dzieląc się swymi codziennymi troskami i radościami. Po roku korespondencji z nimi, Yang Hua Yi zamieszkała wspólnie z nimi przez 3 lata, chcąc poznać wszystkie zawiłości i sekrety tego pisma. Po śmierci „swoich sióstr” stała się ekspertem w tej dziedzinie, jednak nie przekazała swej wiedzy swym córkom i prawnuczkom i dzisiaj w okolicy nikt nie zna tego języka.
w środku tego haftowanego tomiku jest przechowywana korespondencja napisana w nü shu
Nü shu jest „językiem” utworzonym ponad 400 lat temu, zrozumiałym tylko przez kobiety. Stanowi metodę pisemną ogólnego chińskiego języka stworzoną przez kobiety z mniejszości Yao zamieszkujące prowincję Hunan.
Jest to „język” wyłącznie pisany i niezrozumiany przez mężczyzn z tej samej grupy etnicznej. Zgodnie z tradycją kobiety przed wyjściem za mąż, były wtajemniczane w sekrety tego pisma powstałego prawdopodobnie w XVI wieku.
Stosując nü shu, matki wyrażały życzenia ślubne dla swych córek, mogły również się porozumiewać ze swymi przyjaciółkami w tajemnicy przed mężem. Język ten pozwalał kobietom opowiadać o swej intymności i o ich skrytych uczuciach w niezrozumiałym kodzie dla mężczyzn.
Warto zaznaczyć, że nü shu stanowi około 700 znaków wzorujących się na piśmie chińskim, a reszta pisma jest kompletnie wymyślona przez kobiety. Istnieje mało źródeł ukazujących nam to pismo, gdyż większość manuskrytów była spalana i wraz ze zmarłą zakopywana w grobie.
Chińscy lingwiści starają się rozwikłać tajemnice tego dziwnego pisanego języka. Doszli oni do wniosku, że pismo miało mało wspólnych cech z ogólnym językiem chińskim. Starsze kobiety nie potrafiły ani czytać ani pisać, stworzyły więc własny system pisowni. Znaki nü shu są wdzięczne i składają się z czterech elementów: z linii, kropki, przecinka i łuku.
Słowa, które tworzą język są używane do opisania życia i nieszczęść kobiet.
Słownik zawierający 1800 znaków nü shu został stworzony jak na ironię przez mężczyznę, rencistę – pana Zhou Shuo Yi (周硕沂). Był on pierwszym mężczyzną, który poznał ten język–pismo. Wydanie to ukazuje również stylistyczne zasady pisowni, objaśnienia dotyczące wymowy i wyjaśnienia gramatyczne.
W kwietniu 2004 roku zorganizowana wystawa w Pekinie ukazała publiczności pismo na chusteczkach, fartuszkach, chustach i na wachlarzach oraz na przedmiotach dekoracyjnych.
Poza rodzinną prowincją nü shu, ślady tego pisma odnaleźć można w Autonomicznym Regionie Guangxi w południowych Chinach. Rękopisy należą jednak do rzadkości, ponieważ z miejscowym zwyczajem zostały spalone lub zakopane w momencie śmierci danej kobiety, która je napisała. W archiwach prowincji mimo to udało się zebrać przedmioty zdobione znakami nü shu. Najstarsze pochodzą z początku XX wieku, a ostatnie z lat 1960.
Istnienie nü shu ujawniono do wiadomości publicznej dopiero w 1965 roku, kiedy to Yang Hua Yi zaproszono do Pekinu na III konferencję ONZ dotyczącą kobiet. Język kobiet był pierwszym na liście tradycyjnych języków zachowanych w dziedzictwie kulturalnym Chin i wzbudził wiele ciekawości wśród światowych naukowców.
Z ostatnich badań wynika, że język narodził się około 1200 roku, mimo że podczas epoki Mao Zedonga był zakazany przetrwał dzielnie i w ukryciu swe losy. Wygasł w 2009 roku wraz z jego ostatnią reprezentantką.
Ten unikalny język na świecie, stworzony w mowie i w piśmie wyłącznie przez kobiety, przestrzegający tajemnicze zasady dokonał cudownego wskrzeszenia w prowincji Hunan. Grupie kobiet udało się przetłumaczyć setki zupełnie nieznanych do tej pory wersetów i odnaleźć tysiące pamiętników spisanych przez żony, ujawniające cierpienia i upokorzenia od swych mężów. Podczas pracy w polu lub w domu śpiewając melodyjne wersety dzieliły się one swymi troskami.
Aby uchronić od zaborczości i okrutności Hunwejbinów podczas Rewolucji Kulturalnej teksty były zakopane w ziemi lub w grobach, dzięki temu niektóre z nich nie zaginęły. Wyrafinowany język składał się z około 2800 ideogramów.
Obecnie język ten jest nauczany w kilku dużych miastach Chin. Zabytkowy symbol dyskryminacji kobiet staje się symbolem nowego feminizmu. Pamiętniki intymne kobiet są sprzedawane w księgarniach i znikają z półek niemalże tak szybko jak czerwone książeczki za czasów rewolucji Mao.
