Strona główna » Pionier chińskiego rocka

Pionier chińskiego rocka

przez An Anna Kang

Stać się sławnym w Chinach dzięki muzyce alternatywnej nie jest prostą sprawą. Cui Jian – artyście podziwianemu przez dwa pokolenia udało się tego dokonać, mimo że wokalista zaangażował się w krytyczne przesłanie polityczne skierowane w stronę partii. Warto znać postać tego wielkiego muzyka, pierwszego w Chinach, który odważył się tworzyć coś innego odmiennego od tradycyjnej muzyki kosztem upokorzeń.

Bez tytułu

Cui Jian w tle Bramy Niebiańskiego Spokoju

Lao Cui, zwany przez swych wielbicieli w ten życzliwy sposób, podczas wydarzeń na placu Tian An Men był jednym z rzeczników protestu przeciwko władzy politycznej będąc bardzo popularnym wśród młodzieży.

W latach 90-tych jego nagrania na falach radiowych były zakazane i trzeba było nadejścia roku 2000 aby kanały telewizyjne zrehabilitowały ojca chińskiego rocka. Cui Jian w swojej karierze koncertował w Europie, U.S.A., w Japonii i w Koreii Południowej.

Muzyk urodził 2 sierpnia 1961 roku w Pekinie, w rodzinie z tradycjami artystycznymi, rodzice z mniejszości koreańskiej, ojciec grał na trąbce, matka zaś była tancerką w zespole koreańskim. Dorastał w kontekście muzycznym rozpoczynając grę na trąbce od 14 roku życia, a w wieku 20 lat integrował Orkiestrę Filharmoniczną w Pekinie. Odkrył muzykę rockową za sprawą swych przyjaciół, którzy sprzedawali przemycane płyty z Hong Kongu i Tajlandii. Inspirując się Bob Dylanem, Simon & Garfunkel, Jonh Denver, rozpoczyna naukę gry na gitarze, potem w 1984 roku wspólnie z innymi muzykami klasycznymi tworzy grupę, w której gra saksofonista Liu Yuan – obecnie uważany za jednego z najlepszych chińskich muzyków jazzowych.

2

Wspólnie z Liu Yuan

Zespół wzorując się na standardach „The Beatles”, „Rolling Stones”, „Talking Heads” gra własne kompozycje do własnych romantycznych tekstów w barach i hotelach.

W 1985 roku Cui Jian jest realnie odkryty w programie dla młodych talentów przez chińską publiczność. Styl jego ewoluuje, zaczyna miksować dźwięki rockowe w połączeniu z dźwiękami tradycyjnej muzyki chińskiej, nie wahając się czerpać inspiracji w jazzie i muzyce punk.

3

„Nic w moim imieniu”

W rok później na koncercie w Pekinie przedstawia swą najbardziej znaną kompozycję

Utwór ten staje się sloganem manifestujących studentów znających jego słowa na pamięć. Podczas protestów Cui Jian ukazuje się wielokrotnie w ich obecności, czego tragicznym wynikiem jest jego tymczasowe opuszczenie Pekinu, podobny los zarezerwowany jest innym chińskim artystom.
Na początku 1990 roku artysta bierze udział w swej pierwszej trasie koncertowej. Jednak „Nowy Długi Marsz” zostaje przedwcześnie przerwany po odtworzeniu przez niego jego pieśni kontestacyjnej „Kawałek czerwonego sukna”:

Utwór jest jasnym przesłaniem politycznym, którego partia nie toleruje.
Rezultatem czego jest początek trudnego okresu dla artysty, zakaz koncertów w dużych salach. Po 2002 roku cichy okres dobiega końca, w górach w Yun Nanie Cui Jian organizuje i finansuje Muzyczny Festiwal Śnieżnej Góry. Marzy mu się zaśpiewać w towarzystwie „Rolling Stonsów” w Pekinie, ale epidemia ptasiej grypy odwołuje zaplanowane wydarzenie.

Ubogi okres w koncerty kończy się praktycznie w 2004 roku, gdy podczas I części koncertu rozpoczyna występ innego legendarnego zespołu „Deep Purple”. Nieoficjalny zakaz przeciwko jego muzyce jest całkowicie usunięty 25/09/2005, wówczas koncertem w Pekinie otwiera się dla niego złoty wiek, jest również gościem licznych festiwali muzycznych…

I wreszcie 8/04/2006 realizuje swe marzenie grając z Rolling Stonesami w Shang hai’u, lecz (jak mówi na końcu utworu) idealnie by było z nimi wystąpić w Pekinie…

 

Komentarze

Może Ci się spodobać

Zostaw komentarz