Ponad 2200 lat temu królewski doradca wyjaśnił swemu władcy znaczenie spożywania zbóż, mawiając: ”Król rządzi dla dobra swych poddanych, a rolnictwo jest podstawą egzystencji”.
Zgodnie z tym poglądem ziarno było nie tylko kwestią najwyższej wagi, ale również kwestią strategiczną. Ponadto chińscy przodkowie widzieli swe państwo jako glebę, a jej społeczeństwo było ojczyzną zbóż. W rolnictwie społeczeństwo, ziemia i zboże to symbol państwa.
Już od epoki antycznej odżywianie było bardzo istotne, zarówno na dworze królewskim jak i w narodzie. Niestety w tej epoce technika produkcji zbóż była jeszcze bardzo zacofana i niewystarczająca. Przez cały rok lud nieustannie musiał poszukiwać źródeł jedzenia. Problematyczne też było jego zdobycie podczas nieurodzaju lub licznych powodzi i katastrof naturalnych.
Pięć ziaren, które spożywali chińscy przodkowie to ryż, proso, pszenica, jęczmień i owies, a do przysmaku należała również soja.
Wraz z rozwojem technik rolniczych uprawa ryżu i prosa wzrosła stając się synonimem upraw zbożowych. Inne rodzaje zboża uznawane za drugorzędne stanowiły bazę żywnościową dla ludu.
Pierwszorzędowym zbożem było żółte proso, podawane na stole wyłącznie dla wyjątkowych gości. Nie wszyscy jednak mieli dostęp do odżywiania się ziarnami zbóż. Wieśniacy zaspakajali swój głód podczas letnich miesięcy zbierając w lesie dzikie owoce lub uprawiając warzywa.
W Średniowieczu spożywano przede wszystkim mięso wołowe, rzadziej była spożywana baranina i wieprzowina. Ale na stole królewskim pojawiały się cenne pokarmy mięsne przygotowane z tych trzech zwierzęcych istot. Warto wspomnieć, że mięso uznawano za luksusowy produkt spożywczy. Chłopi jedli je rzadko, jedynie podczas wyjątkowych uroczystości.
Słynny Mencjusz (372-289 p.n.e.) powiedział, że tylko osoba 70 letnia może spożywać mięso. I pewnie miał rację, gdyż jego nadmiar powoduje wiele chorób i dolegliwości. Według obrzędów religijnych mięso składano również w ofierze bogom podobnie jak zboże.
Cesarz był uważany za „Syna Niebios”, zachowywał porządek na ziemi poprzez połączenie z niebiańskim światem. Aby okazać Niebu swój szacunek cesarz składał ofiary w Świątyni Nieba, były to ofiary „zbożowe” i „zwierzęce”. Za panowania dynastii Ming i Qing cesarz odprawiał modły podczas corocznych ceremonii prosząc o urodzaj w nadchodzącym roku, tutaj też prosił bogów o rady w sprawach państwowych.
